Het boek Mustikarasa van Indonesië Bukti Nyata Keseriusan Soekarno Menggarap Sektor Pangan Indonesia

Mustikarasa is de meest complete verzameling Indonesische recepten van Sabang tot Merauke, geërfd van president Soekarno. Het boek, waarvan de samenstelling begon aan het eind van de jaren 1960, werd gepubliceerd tijdens de onrustige periode van de ‘30 September Beweging’. De gecompliceerde situatie in die tijd zorgde ervoor dat dit kookboek haastig werd gepubliceerd toen Sokerano nog president van Indonesië was.

De recepten in Mustikarasa zijn onderverdeeld in verschillende categorieën: hoofdmaaltijden, natte bijgerechten met soep, geen soep, gebakken voedsel, gegrild voedsel, sambal, groenten en drankjes. Naast voedselrecepten worden ook goed keukenmanagement, voeding, snacks en andere culinaire benodigdheden besproken.

Eten werd onderdeel van de politieke revolutie die Soekarno sinds het eind van de jaren 1950 promootte. De samenstelling van Mustikarasa is niet alleen bedoeld om de culinaire rijkdom van Indonesië te documenteren. Het is ook de bedoeling om een basis te leggen voor de Indonesische politiek van voedselverdediging. Dit 1207 pagina’s boek laat indirect zien hoe Soekarno dacht over en serieus werkte aan de voedselsector in Indonesië.

Soekarno’s tactiek aan de eettafel

Soekarno had het belang van diplomatie aan de eettafel ingezien sinds de hoofdstad nog in Jogjakarta lag, totdat hij terugkeerde naar Jakarta. Soekarno, die op dat moment president was, bemoeide zich altijd met het beheer van evenementen voor staatsgasten in het paleis, zelfs tot het punt dat hij de gerechten verzorgde die moesten worden geserveerd. Hij waarschuwde de paleiskoks altijd om niet alleen Europese gerechten en snacks te serveren aan buitenlandse gasten, maar ook Indonesische specialiteiten te serveren, zoals soto, gado-gado, klepon, enz. Soekarno vond eten altijd een serieuze zaak.

Soekarno’s voedselpolitiek

Tegen het einde van de jaren 1950 importeerde Indonesië rijst en dat cijfer bleef stijgen, van aanvankelijk 350.000 ton tot 800.000 ton in 1959. Naast de rijstbevoorrading werd Indonesië ook bedreigd door een tekort aan voedingsingrediënten die nodig waren om de voedselkwaliteit te verbeteren. Tegen deze achtergrond voelde Soekarno de noodzaak om stappen te ondernemen om het probleem op te lossen door middel van voedselpolitiek. Vooral gezien de uitgestrekte en diverse geografische omstandigheden van Indonesië, moet er een bredere kennismaking komen met verschillende voedingsmiddelen en de verwerking ervan.

Mustikarasa en de kracht van rijst

Soekarno was bezorgd over de toenemende consumptie van rijst in Indonesië. Hij gaf daarop het Instituut voor Voedingsmiddelentechnologie de opdracht om de voorbereiding van een compleet Kookboek voor alle mensen in Indonesië te realiseren. Het boek moest een gids zijn voor Indonesiërs in elke regio over ingrediënten die dagelijks voedsel konden worden op basis van de lokale rijkdom in elke regio. Soekarno wilde dat Indonesië op eigen voeten zou staan als het om voedsel ging.